Krytyka

rzuciłem kwiat
płatki rozsypały się bezszelestnie
dźwięczały mi drobiny kryształu

staję

samotny żeglarz na środku asfaltowego oceanu
pracowicie zadeptują powoli każdą emocje

one płaczą

łza płynie wprost z mego serca
w imieniu poprawności
na co mi ona

skoro stworzyłeś kwiaty