Tamten świat w oddali.
Z innej perspektywy
dzisiaj widzę życie.
Tak, jestem szczęśliwy.
I mógł bym wędrować...
Przed siebie, bez końca.
Więc mnie Panie prowadź,
wśród słońca promieni.
Do miejsc mi nieznanych,
gdzie szczęście na ziemi.
Gdzie ptaki śpiewają...
Nie sieją, nie orzą.
Prowadź mnie do ptaków.
Zboże już dojrzewa...
Do ptaków mnie prowadź.
Niech ma dusza śpiewa.
Jakże daleko odchodzę od siebie?
Choć słowa nadal znaczą mi tak wiele.
Te co radują i przez które płaczę.
Już nie pojmuję jak bardzo są szczere.
Czyżbym rozumiał je jednak inaczej?
Co do mnie mówią gdy się odnajduję?
Wcale nie pragnąc tego znalezienia.
A może pragnąc jak by jeszcze głębiej,
myśli posępnych co mogą mnie zmieniać.
-------------
Wiatr zieleń liści za oknem porusza.
Słońca promieniem mą radość maluje.
Lęk przyczajony że nadejdzie burza,
ułudy obraz żywiołem zrujnuje.
-------------
Krzyczę tak głośno, lecz ust nie otwieram.
Gdy słów już nie ma w bezmyślnym skowycie.
Pełznąc powoli w bagnie się zanurzam.
Z pod powiek cieknie przesolone życie.
Cieknie przez palce, kiedy twarz zasłaniam.
Pragnąc zatrzymać w dłoniach chociaż krople.
Tak wiele jeszcze mam do wysłuchania.
Zbyt mało słyszę jednak............
To okropne.
.jpg)
