Las

 

Uważaj byś wchodząc w głąb lasu,

nie spędził reszty życia błądząc między drzewami.

Nie można nigdy wrócić,

do chwil które za nami.

Już nie da się odnaleźć 

miejsc ciągle takich samych. 

Gdzieś w środku, 

gdzieś na zewnątrz 

ciągle zachodzą zmiany. 

Może jestem zdziwiony. 

Nigdy rozczarowany. 

 I nie rozświetli mroku 

spalonej świecy płomień. 

I nie zabłyśnie w oku 

łza wyciszonych wspomnień. 

Nawet twojego krzyku 

nikt więcej nie usłyszy. 

Gdy zgaśniesz tak powoli.

Gdzieś w głuszy leśnej, w ciszy.

Pasje

Dźwięk harmonijki dobiega w tle.

Gra jakby chciał oddać duszę.
A ja znów piszę kolejny tekst.
Piszę, bo pisać muszę.

Z lekkim obłędem patrzę na świat.
Upycham w nim swe marzenia.
Już taki jestem. Czegoś mi brak.
I ciągle czegoś nie mam.

Hej czarodzieju odezwij się .
Otwórz swe senne powieki.
Dlaczego ciągle odmiany chcę?
Skąd to pragnienie ucieczki?

Bez odpowiedzi zostawiam ślad.
Swego wątłego istnienia.
Pędzi w obłędzie przed siebie świat.
Świat który ciągle mnie zmienia.

Księżyc

 

Hej bracia wilcy!

Noc długa przed wami.
A księżyc wysoko.
Tylko jemu wierzyć?
Wataha w oddali.
Lepiej podejść cicho.
Znienacka uderzyć
zabójczymi kłami.
By przeżyć.

Ech życie!
Zachwyca mimo samotności.
Przy blasku księżyca,
głos daleko niesie.
Po polach zielonych,
po uśpionym lesie.
Tę pieśń o wolności.
O dumie zranionej,
Smutku i radości.
Coś już zakończone.
Świt blisko.
Nadzieję przyniesie.

Pysk w szramach,
a serce zranione.
Co duszę zachwyca?
Gdy pędzę przed siebie,
wrzeszcząc jak szalony.
O życiu pieśń,
do księżyca.

El ingenioso hidalgo don Quijote de la Mancha

 

A gdyby się udało spisać, wszystkie marzenia i pragnienia.

Nim życie zgaśnie, zanim cisza wymaże postać i wspomnienia.

Co było, dzisiaj tylko w głowie. Przelotne myśli i obrazy.

Lecz ich nie spiszę, nie opowiem choć nie brak sił by się odważyć

.
Tylko te słowa, wciąż ich mało. oddać co w sercu mi kiełkuje.
Jedynie w duszy pozostały uczucia byłe, wciąż je czuję.
Wciąż myśli gubię, nadal błądzę, niczego się nie nauczyłem.
Don Kichot z Manchy ten jak sądzę szczęśliwszy był bo nieświadomy.

Znów ktoś przeszkodził.

I własnym torem jakby obok, tak jednostajnie biegnie życie.
Patrzę tym życiem urzeczony. Gdyż je rozumiem znakomicie.
Lecz co mi z tego że rozumiem? Mało przejęty swym istnieniem.
Skrzydła rozłożę jednym skokiem, by poszybować hen nad ziemię.