Nie czując chłodu

choć słońce nie grzeje
tak jak i nadzieja płonna
dobrze mieć nadzieję

na łuki Twe
po krągłościach płynę
już raczej odpływam
do krainy ekstazy

by jedną iskrę
w pamięci zatrzymać
co wiedzie w głąb
od najskrytszych marzeń

już serce bije
krew ciało rozgrzewa
tętniąc nachalnie
uciec nie pozwala

więc patrzę nadal
nad miarę dojrzewam
jednym pragnieniem
ono mnie zniewala

płaskie obrazy
ale przestrzeń widzę
ponad kształtami
jak snami ożywa

jedna ułuda
a jednak jest bliżej
do bram rozkoszy
staje się prawdziwa