Las

 

Uważaj byś wchodząc w głąb lasu,

nie spędził reszty życia błądząc między drzewami.

Nie można nigdy wrócić,

do chwil które za nami.

Już nie da się odnaleźć 

miejsc ciągle takich samych. 

Gdzieś w środku, 

gdzieś na zewnątrz 

ciągle zachodzą zmiany. 

Może jestem zdziwiony. 

Nigdy rozczarowany. 

 I nie rozświetli mroku 

spalonej świecy płomień. 

I nie zabłyśnie w oku 

łza wyciszonych wspomnień. 

Nawet twojego krzyku 

nikt więcej nie usłyszy. 

Gdy zgaśniesz tak powoli.

Gdzieś w głuszy leśnej, w ciszy.

Pasje

Dźwięk harmonijki dobiega w tle.

Gra jakby chciał oddać duszę.
A ja znów piszę kolejny tekst.
Piszę, bo pisać muszę.

Z lekkim obłędem patrzę na świat.
Upycham w nim swe marzenia.
Już taki jestem. Czegoś mi brak.
I ciągle czegoś nie mam.

Hej czarodzieju odezwij się .
Otwórz swe senne powieki.
Dlaczego ciągle odmiany chcę?
Skąd to pragnienie ucieczki?

Bez odpowiedzi zostawiam ślad.
Swego wątłego istnienia.
Pędzi w obłędzie przed siebie świat.
Świat który ciągle mnie zmienia.

Księżyc

 

Hej bracia wilcy!

Noc długa przed wami.
A księżyc wysoko.
Tylko jemu wierzyć?
Wataha w oddali.
Lepiej podejść cicho.
Znienacka uderzyć
zabójczymi kłami.
By przeżyć.

Ech życie!
Zachwyca mimo samotności.
Przy blasku księżyca,
głos daleko niesie.
Po polach zielonych,
po uśpionym lesie.
Tę pieśń o wolności.
O dumie zranionej,
Smutku i radości.
Coś już zakończone.
Świt blisko.
Nadzieję przyniesie.

Pysk w szramach,
a serce zranione.
Co duszę zachwyca?
Gdy pędzę przed siebie,
wrzeszcząc jak szalony.
O życiu pieśń,
do księżyca.

El ingenioso hidalgo don Quijote de la Mancha

 

A gdyby się udało spisać, wszystkie marzenia i pragnienia.

Nim życie zgaśnie, zanim cisza wymaże postać i wspomnienia.

Co było, dzisiaj tylko w głowie. Przelotne myśli i obrazy.

Lecz ich nie spiszę, nie opowiem choć nie brak sił by się odważyć

.
Tylko te słowa, wciąż ich mało. oddać co w sercu mi kiełkuje.
Jedynie w duszy pozostały uczucia byłe, wciąż je czuję.
Wciąż myśli gubię, nadal błądzę, niczego się nie nauczyłem.
Don Kichot z Manchy ten jak sądzę szczęśliwszy był bo nieświadomy.

Znów ktoś przeszkodził.

I własnym torem jakby obok, tak jednostajnie biegnie życie.
Patrzę tym życiem urzeczony. Gdyż je rozumiem znakomicie.
Lecz co mi z tego że rozumiem? Mało przejęty swym istnieniem.
Skrzydła rozłożę jednym skokiem, by poszybować hen nad ziemię.

Pomiędzy anieli.

 

Wstąpiłem pomiędzy anioły!

To miały być znaczące słowa.
Lecz dzisiaj już nic nie znaczą.

To tyle by skwitować.
Zbyt wiele mogłem zobaczyć.
-------------
Szare pióra na skrzydłach zmęczonych.
Maski obłudne zamiast twarzy.
W miejsce harfy, strzał amora,
karabin który w dłonie parzył.

Zło trzeba zniszczyć zmasakrować.
Litość odeszła w zapomnienie'
Bo dobro! Dobro najważniejsze!
Już nieistotne jest cierpienie.
--------------
Zgubiłem się w tych myślach,
patrząc w tak szklane oczy.

Leć wyżej wyżej jeszcze
i szukaj granic by przekroczyć!
--------------
Uwolnij własne zapomnienie.
Pozostaw w dole piekło, niebo.
Może odnajdziesz wyzwolenie.
Aby powrócić do niczego.

Pasażerka

 

Niczym, nimfy tańcząc.

Płatki kwiecia rozsypane u stóp.
Wpływem jednego transu, choć las już dawno wycięto.
Woń wilgotnego asfaltu i kwaśny deszcz.

Z pochyloną głową przebiegasz wskroś tańczących.
Rytm utracony i kwiecie zdeptane,
jeszcze śnisz o zielonej polanie.
Na stopniach tramwaju
realnego jak śmierć.

A Ona przysiadła się z boku.

Patrzy na twarz zmęczoną, nieśpiesznie.
Jest pewna, że dla niej wstajesz codziennie.
Dając dowody swej miłości.
Prawdziwie, Tobie przeznaczona.
()
A, jeszcze dietetyczne krakersy!
Telefon natrętnie rozpędza Twe myśli.
Unosisz głowę, nie widząc jesieni za oknem.
Przerażone życie pobiegło po tarczy zegarka.
Jednak dostrzegłaś, jak czytam Twoje oczy.
Zmieszana, że jesteś tylko pasażerem.

Nocą

Nocą cichą, bezszelestnie.

Cienie wychodzą z ukrycia. 

Miasto pogrążone we śnie 

milczy, lecz pełno w nim życia.

 Bystra kuna tuż pod ścianą 

skrada się cicho, poluje. 

Ćmy wirują pod latarnią. 

Nietoperz wśród nich harcuje. 

 

Na trawniku przystrzyżonym, 

dają wciąż swój koncert świerszcze. 

A tam w oknie światło płonie. 

Czy nocą ktoś czyta wiersze?

Motyl

 

Motyl, wspomnienie lata.

Zbudzony słońca promieniem.

Nie może odnaleźć kwiatów

a przecież dla nich istnieje

Bezwolnie w górę się wznosi

nad łąki srebrem pokryte.

Nim oddech zimy zamrozi

maleńką życia iskrę.

Nie wie,

jak świat go oszukał

kiedy z letargu obudził!

Wśród traw oszronionych

skrzydeł barwnych szuka,

pośród oziębłych ludzi.

Już zima serca dotknęła

i odebrała nadzieję.

Motylem na jedną chwilę,

by soplem martwym o ziemię.

Na ciche polany

po których wiatr hula.

Na polne kamienie.

Śnieg pada.

Śmiertelnym całunem otula,

motyle.

Ich barwne istnienie.

Obierając ziemniaki

 

Wiesz? Kiedyś miałem karpia

 co spełniał życzenia. 

Ale przyszły święta 

i rybkę zjedzono.

A jeszcze tyle życzeń

do wypowiedzenia, 

wiarę pokładam w łuskę 

w portfelu złożoną.

Tyle głupich forteli

 przeciw przeznaczeniu.

 Chociaż wiem bardzo dobrze, 

 przyszłość nie istnieje.

Coś dopiero się rodzi. 

Już jest lecz minęło 

Odejdzie jak poprzednie, 

wczorajsze marzenie.

Więc się złościsz, że Ciebie nie słucham. 

Choć nie jestem wcale rzeczywisty.

A mnie smutno, bo nie jestem głuchy, 

tylko gdzieś się zgubiłem w tym wszystkim.

Abrakadabra

 

Kiedy mówisz mi 

"abrakadabra"

poddaję się czarom.  

Przeklęta magia.

Kiedy nic nie mówisz

z dala omijasz

rozwiane nadzieje.

Biegłem do Ciebie,

by znów się zagubić.

Na oślep pędząc

postradałem siebie.

Patrzysz z daleka

wzrokiem przenikliwym.

Już nie zapraszasz 

ani ja nie szukam.

Może to czytasz?

Choć nie jestem pewien.

Impulsem pisząc,

jak bym do wrót pukał.

Prawdziwej magii,

zapomnieć nie umiem.

Wciąż mnie porywa

gdy zbudzi wspomnienia.

Czasem się zdaje, 

że wszystko rozumiem 

kiedy odkrywam 

mój brak zrozumienia.

A kiedy mówię Ci 

"abrakadabra"...

Sam już nie wiem

Horyzont

 Gdzieś tam w oddali jest przyszłość.

I nie wie nikt jaka będzie.

Kiedy najlepsze wspomnienia

(drobne muszelki w kieszeniach

rankiem zebrane na plaży)

Przed swoje oczy wykładam.

I wracam do tamtych marzeń.

Gdzie wina tam jest i kara?

A może właśnie nagroda?

Drobne muszelki wykładam.

I nie przestaję marzyć.

I śladów Twoich na piasku,

ciągle tak bardzo mi szkoda.

Myśląc dlaczego wszystko,

musiało nam się przydarzyć?

Jakże to głupie uczucie,

które wbrew władzy rozumu.

Każe wciąż kochać ogień

by szukać chłodu w płomieniach.

Pokazać całemu światu,

że tak właściwie go nie ma...

Kiedy wciąż jeszcze noszę....

Drobne muszelki w kieszeniach.

Róża

 

Ujrzałem Ciebie i nie zapomnę.

Twe piękne płatki stulone skromnie.

I przystanąłem na chwilę w biegu. 

Kiedy ujrzałem Ciebie wśród śniegu.

Promieniem słońca Ciebie ogrzeję. 

I biciem serca i swym marzeniem. 

Pośród tej bieli piękna, wspaniała. 

Małego Księcia uczuciem pałam.

I choć na świecie są inne róże. 

Chciałbym pozostać tutaj na dłużej. 

Na wieki całe w tej niepewności. 

Jaki los będzie mojej miłości?