Idę

Cóż znam cierpienie w najgorszym wydaniu.
Lecz ono sprzyja zrozumieniu.
Tego co ważne. A w ciągłym szukaniu.
Zawsze nadzieja na przekór cierpieniu.

Nie po to droga aby ją rozumieć.
Lecz by zachwycać się jej poznawaniem.
Krzywdy do dzisiaj też pojąć nie umiem.
Nie wiem czy serce mi krwawić przestanie.

Lecz dalej idę, choć byłem zmęczony.
Że muszę cierpieć wcale nie żałuje.
Nostalgia w sercu i czas zagubiony.
Lecz i wspomnienia za które dziękuje.

I choć głupoty własnej mam się wstydzić.
Że dla miłości poświęciłem życie.
Co mi tam ludzie, ludzie mogą szydzić.
Ja swoją droga wciąż idę w zachwycie.