W poezji miała być mądrość.
I przekaz jakiś miał byc.
Jak w życiu zachować godność.
Czy po prostu jak żyć.
A może nawet tak było....
Wciąż jeszcze nocą sie śni.
Że w coś by się uwierzyło.
(...W poezji miała być miłość.)
Ta wiara do końca dni.
Tylko tych dni już ubyło.
Bóg ciągle patrzy i grzmi.
W poezji miała być wolność.
A puka w zamknięte drzwi.
Oklaski, oklaski z łaski.
Klaun się na skórce przewraca.
Jedno życie,dom,praca.
Tak szaro, buro, ponuro.
W poezji wiele nie trzeba.
Słowo diamentem się skrzy.
Gdy myśli sięgają nieba.
Choć głowa przy ziemi tkwi.
