Pudełko

Odłożyłaś mnie w pudełku z pamiątkami.

Obok pawiego pióra i kilku drobnych muszelek.

By wspominać to co było między nami.

Choć zostało dzisiaj z tego tak niewiele.

I pudełko zawalone rupieciami.

Gdzieś na strychu jakaś półka się ugina.

Nie zaglądasz już do niego, a myślami...

Myśli nie ma, bo powoli zapominasz.

A czas płynie, życie jakoś tak odmienia.

Na ulicy już mnie nawet nie poznajesz.

Dumasz chwilę doszukując się imienia.

Bezimiennie więc w pudełku pozostaję.

Tak jakoś, nie po polsku

Ech, Męczennicy-Wyrobnicy i Matki Polki zasłużone.
Twarze posępne na ulicy, jakby w żałobie pogrążone.
A w oczach mają tyle żalu, że z bólu chyba pęka dusza.
Życie ucieka im pomału. Nic już nie cieszy, nic nie wzrusza.

Celu nie widać tu żadnego, tramwaj też smętnie się kołysze.
Że nie wystarcza do pierwszego, rozmowę nazbyt głośną słyszę.
I zdrowie słabe, wyniszczone, nawet do życia sił brakuje.
A co właściwie mi do tego? Bym musiał słuchać jak się czuje?

Niesie się po tym łez padole ten ciągły płacz i narzekanie.
Ja jednak się uśmiechać wolę. I jak myślicie co się stanie?
Zboczeniec jakiś czy idiota?! Patrz pan jak to się z ludzi śmieje!
Zaraz mu popędzimy kota! Jak w łeb dostanie to zmądrzeje!

A ja tak się uśmiecham stale, czy słońce świeci czy deszcz leje.
Po co mi puste troski, żale? Kiedy wystarczy że istnieję.
Chodzę, oddycham, myślę, czuję.
To mi wystarcza.
Nie żałuję.