Lunatyk

Nic piękniejszego w naszym życiu od miłości.

Trudno ją znaleźć. A najbardziej, w sobie.

W świecie słów pełnym, wzniosłych ale bez wartości.

W gestach najprostszych gdzieś ukrywa się odpowiedź.

Dla wielkich czynów, które dziełem małych ludzi.

Choć nikt nie widzi pik łamanych na wiatrakach.

Brnąć jak lunatyk, który nie chce się obudzić.

I robić swoje, nawet gdyby przyszło płakać.

Nic piękniejszego, bo nie może być inaczej.

Co nam zostało? Wszak żyjemy tylko chwilę.

Dociera do mnie, kiedy w oczy Twoje patrzę.

Że wierzę w miłość. Mam jej w sobie jeszcze tyle.

Wrak

Nic dziś mądrego nie napiszę.

Są chwile kiedy słów mi brak.

Westchnienie tylko przerwie ciszę

Kiedyś potrzebny, dzisiaj wrak.

Na swoją dolę zapracował?

Za co się zemścił na nim świat?.

Aż dziw, że jeszcze nie zwariował.

Z drogi zepchnięto go, ot tak.

Więc się powoli rozsypuje.

Więcej w nim duszy jest niż rdzy.

Już prawie martwy lecz wciąż czuje.

I o szerokich drogach sni.

Pragnienie

Myślę o tobie.

Lecz trudno opisać swe myśli.

Prościej dłonią policzek gładzić,

patrząc w oczu klejnoty.

Zawsze tak prościej,

niż słowem powiedzieć.

Czym jest życie bez ciebie.

Myślę o tobie, lecz trudno opisać.

Dłonie niewprawne błądzą po klawiszach.

Próbując zagrać melodię dla ciebie.

Serce je słyszy, lecz nikt jej nie słyszał.

Jest tylko cisza.

Jakiż to demon biodra rozkołysał?

Jakiż to anioł twych oczu spojrzeniem?

Myśli się gubią i ginie myślenie.

Jak mam opisać głębokie westchnienie?

Gdy moje słowa, tylko myśli cieniem.

Myślę o tobie lecz trudno opisać.

Bodajbym wszystkie barwy wymalował.

Próbując myślom znaleźć skojarzenie.

Na nic mi wszystkie dźwięki , barwy, słowa.

Jedno pragnienie...