Słowa infantylne.

W myślach punkt.
Niestabilny jeszcze.
Lecz już płyną.

Dobre prognozy przyjmuję,
na wiarę nie pragmatycznie.
Świat swój próbując kreować,
lirycznie mało praktycznie.

I choć to naiwne słowa,
inne być wcale nie muszą.
Dlaczego mam się przejmować
czy jakąś strunę poruszą?

Czy przywołają obrazy?
Czyjąś uwagę przykują?
Gdy wole po prostu marzyć,
swój własny świat kontemplując.

A że Ty jesteś w tym świecie,
wypada mi podziękować.
Że czasem pisze Ci wiersze,
zamiast po prostu całować.

Gdy pocałunki w marzeniach
zamieniał bym w żywe kwiaty.
Twój świat bym w łąkę zamienił,
kwiecistą upalnym latem.

Na traw kobiercu położył
i pieścił własnym oddechem.
By dotyk Ciebie nie trwożył.
Przyjmij mój oddech z uśmiechem.

A kiedy pierś Twą poruszy
ciche rozkoszy westchnienie.
Motyle z głębi mej duszy
znów zatrzepocą dla Ciebie.

Wiersz

Znów pisze wiersz,
zwykłymi słowami.
By bez słownika,
serca dotykać.

I pisze wiersz,
prostymi rymami.
Budując więź,
pomiędzy nami.

Kolejny wiersz,
dla wolnych myśli.
Bo kto to wie?
Co mogę wyśnić?

Więc pisze wiersz,
by coś zostało.
I tylko słów
ciągle zbyt mało.

Czerwone czy zielone?

czerwone-zielone kazali wybierać

ten w prawo ta w lewo a trzeci za nimi

wszystko nierealne wydaje się teraz

chociaż tyle szczęścia jeszcze jest na ziemi

nazwałaś mnie swą kokainą

urwanych życiu kilka minut

ja siedzę w swej norce

i po prostu żyje

piosenkę zaśpiewam

kawy się napije

to skojarzenia twoje

soczyste kawałki

dla siebie odkroję

spotkajmy się latem

gdzieś ...

po za tym światem