Drzazga

a miało być tak pięknie
gdy w słońcu skąpany
biegłem boso po trawie
zachwytem olśniony

wszystko mnie radowało
zapomniałem prawie
jak to świat jest podstępny
wrogo nastawiony

gdy tak śmiało biegałem
nierozważne kroki
stopą bosą dotknąłem
ciernistego krzewu

w bólu się zatrzymałem
cierniem poraniony
już nie myśląc o tańcu
bez siły do biegu

chociaż drzazgę wyrwałem
lecz stopa wciąż boli
szyderczo powstrzymuje
wolności zakusy

może kiedyś zapomnę
odruchem Pawłowa
każdy patyk omijam
by nie zranił duszy