Pompeje

Jaka cudowna jest ta biel...

Gipsem zamknięte chwile.

Co po nich pozostało?

Puste przestrzenie.

Karmiąc piersią swe dziecię,

myślałaś o przyszłości.

Trwożnie pod kominem boga,

którego ciało drżało.

Na jednym posłaniu

w objęciu twym.

Życie cudowne, nowe

słońcem jaśnieje.

Gdzie są?

Troski, nadzieje?

Gdzie mąż twój?

Gdzie twoja rodzina?

Śmierć gwałtowna

wszystko zatrzymała.

Dając wieczność,

zabierając jutro.

A ja? Patrzę.

Jaka cudowna jest ta biel...

Nic więcej nie zostało.