Motyl

 

Motyl, wspomnienie lata.

Zbudzony słońca promieniem.

Nie może odnaleźć kwiatów

a przecież dla nich istnieje

Bezwolnie w górę się wznosi

nad łąki srebrem pokryte.

Nim oddech zimy zamrozi

maleńką życia iskrę.

Nie wie,

jak świat go oszukał

kiedy z letargu obudził!

Wśród traw oszronionych

skrzydeł barwnych szuka,

pośród oziębłych ludzi.

Już zima serca dotknęła

i odebrała nadzieję.

Motylem na jedną chwilę,

by soplem martwym o ziemię.

Na ciche polany

po których wiatr hula.

Na polne kamienie.

Śnieg pada.

Śmiertelnym całunem otula,

motyle.

Ich barwne istnienie.