Diagnoza

Teraz...
Teraz gdy już wiem,
czy łatwiej będzie?
Znów za moimi plecami.
Jeszcze nie przyszłaś,
lecz nie odejdziesz.

Mówią że jesteś blisko.
Od kiedy zjadam sam siebie?
Ty wiesz to wszystko.
A ja nic o Tobie nie wiem.
Tyle żeś mi przeznaczona.

Nie lęk lecz niepokój.
Przecież kocham słońce.
I nie lubię mroku.
A tam podobno mrok wszędzie.
Albo też nie ma niczego.
Ech. Bzdurne bajane.
Gdyby zapytać kogo?
Ale kto z grobu powstanie?

Nie ma odpowiedzi.
Gdzie odejdzie myśl każda?
Co wciąż we mnie siedzi?
Nic nie zostanie?

Wiem nie ucieknę.
I nie uciekam.
Może będziesz łaskawa
to do wiosny doczekam.
Z jej zielenią,
ptaków śpiewaniem.
Ale tego już nie wiem.
Wiosna taka daleka.

Wciąż zbyt wcześnie,
na pożegnanie.