Perspektywy

Zdawało się tor prosty, wszystko już przewidziane.
Nawet nie zauważasz, jak droga szybko przemija.
Niespodziewany zakręt może pozmieniać plany.
Porozsypywać bagaże i boki poobijać.

A jednak nie wysiądziesz, bo to właśnie jest życie.
Nie można patrzeć z boku na pędzące wagony.
Tylko ta myśl dręcząca, pracujesz nad jej odkryciem.
Czy to ktoś Cię prowadzi? Czy sam układasz tory?

Jaką trasą pojedziesz ? Ekspresem czy też powoli?
Szybciej dotrzeć do celu? Czy też więcej zobaczyć?
Jak z miejsca maszynisty wyrzucić się nie pozwolić?
Chociaż wiesz, że już nie raz planowałeś inaczej.

Droga nigdy nie znuży, czasem zbyt wiele wrażeń.
Gdy pod kotłem twych myśli wciąż narasta ciśnienie.
Parowozem poezji chcąc przejechać wśród marzeń.
Zachowując tak trzeźwe spojrzenie.