Avallon

O Pani zamku !
Myślami wciąż gonię
cudną krainę,
gdzie nigdy nie będę.
Tylko na chwilę
marzenia odsłonię
nim przerwą ciszę
problemy przyziemne.

Masz swoją wieżę,
ja swoją dziedzinę.
Zamysły marne,
życiem przeorane.
Może i pragnę
ale w to nie wierzę.

Ciało odrzucę,
Platonem się stanę.
Tę perspektywę
tak miłą, jednakże
w moim zamyśle
żądze niemoralne.
Na bok odstawię
i z tym pozostanę.

Znam siebie dobrze.

To jest nierealne.

Nazbyt kuszące

cielesne rozkosze.

Niezrozumiale

zdają się ujemne.

Mężczyzną będę,

na pewno nie proszę.

Gdy parol zagnę,

to go nie odejmę.