Na pozór paradoksalnie,
można mieć do mnie żal.
Że taki jestem zwyczajny,
a jednak spoglądam w dal.
Że czasem przysiądę w zadumie,
zachwyci mnie kamień czy kwiat.
Po prostu inaczej nie umiem.
Wiec po co uczycie mnie jak?
Mam zmienić swoje spojrzenie?
By widzieć lepiej dla braw.
Na oczy się nie zamienię,
bo cenię swój szary świat.
I znajdę sens w każdym słowie.
W szarości dopatrzę się światła.
Jak zechcę to o tym opowiem.
Nie będzie to opowieść łatwa.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz