Zagadka

Życie wciąż się upiera, aby brać je na serio.
Chociaż próbuję zwolnić, wrzucić czasem na luz.
Poszybować swobodnie, między niebem a ziemią.
Jednak siłą ciążenia zatrzymuje mnie grunt.

Niby biegnę swobodnie, gdzie poniosą mnie nogi.
Jednak patrzę roztropnie, by nie upaść na twarz.
Choć tak piękne są drzewa, które rosną wzdłuż drogi.
O rozrosłe korzenie się potykam nie raz.

Ale jednak wciąż biegnę, chociaż czasem to boli.
Myśląc, dokąd prowadzi ten nieznany mi szlak?
Popędzany przez życie, czy się dałem zniewolić?
Czy się tylko rozpędzam, by pofrunąć jak ptak.