Poranek

Dłonie opadły bezsilne.
Głowa nie może być bardziej pusta,
dno przyszło tak łatwo.

(wnioski o uwolnienie od cierpień
należy składać w sekretariacie
przed świtem)
Rybimi ruchami otwierając usta,

oczy coraz bardziej szkliste
w modlitwie.

Samotna ikona w opuszczonej cerkwi
patrzy ze spokojem
na odsłonięty brzuch.

Płynę od siebie
do słońca
w witraża szybkach rozbitych.

Ostatnią zielenią brzóz.