Kiedyś przyjaciel.

Smutne palto na kołku zawisło.
Dawno o nim zapomniał deszcz.
Wykrzywiła się rzeczywistość.
Niby żyjesz, oddychasz, jesz.

W życiu. Myślisz, jesteś szczęśliwy.
Czasem tylko podnosisz głos.
Żal do siebie, żeś zbyt leniwy.
Myślisz ciągle jak wypełnić trzos.

Zatraciłeś wszystkie marzenia.
Rozdrażnienie wypełnia twój świat.
Te pretensje, że się nie zmieniam.
Ciągle wolny pomimo tych lat.

Odejdź lepiej. Nie zaznasz spokoju.
Z myślą chorą, by zmienić mój los.
Ty, już nie masz wolnego wyboru.
Pełen troski odbierzesz mi go?

Nie dobędziesz barw swej gitary.
Nie dostrzeżesz ciszy wśród drzew.
Tak bezbarwny jesteś, tak szary.
Odejdź.

Dobrze rozumiem twój gniew.