Kiedyś

śnieg pada

bohema wciąż szuka granic

piękna teorię rozważa
a ja to wszystko mam za nic

gdy wchodzę w bramy cmentarza

pytasz dlaczego mnie nie ma

co znaczą słów mych dramaty
poszedłem napić się wódki

z grabarzem starym garbatym

niosę w kieszeni butelkę

i szukam go w jakiejś dziurze
znowu szykuje się pogrzeb

ktoś tu zostanie na dłużej

przyszło się komuś pożegnać

na zawsze z tym pięknym światem
a ja napiję się wódki

z grabarzem starym garbatym

za stolik mamy nagrobek

patrzymy na śnieg jak pada
płatki mieszają się z błotem

w grobie nowego sąsiada

też mnie tu kiedyś położą

więc swoją przyszłość rozważam
z garbatym grabarzem wódka

w cichym ustroniu cmentarza