Ad astra per aspera

A co jeśli się nie chce?
Lecz wewnętrzny przymus
dotkliwie jak kamyczek w bucie
zmusza by uwolnić słowa.

(dla tej z afisza przez wielkie P
której nie muszę hołdować)

Bluzgi jak kamienie
ciskane bezmyślnie,
co trafić nie mogą.
Pod własnym ciężarem
upadają stale.

Muszka, frak,
wiechcie słomiane,
kazały zaprzestać.
Myśli zakazane!

Jednak wre i kipi.
Pokrywkę unosi.
Wszystko inne bzdurą!
Nie będzie przeprosin!