Dotyku marzeń się nie lękam,
bom marzeniami przepełniony.
Zwodniczo, kusisz mnie krainą
pełną urojeń niespełnionych.
Dotykasz duszy, nie chcesz ciała
do gabinetu swoich luster.
Chociaż marzenia pokazałaś.
Żegnasz me myśli. Tobie puste.
Po co właściwie mi marzenia?
Czyż nie ich cel realizować?
Żeby móc poczuć smak i dotyk?
Zamiast je w ciszy pielęgnować?
Tak, różnią nasze się pragnienia.
Jak z innych stron patrzymy świata?
Na skrzydłach swoich w niebo wzlatasz.
Mnie smak utopii w ziemię wgniata.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz