Mały książe.

Wciąż widzę Ciebie na tych schodkach...

W Małego Księcia zapatrzeni.

Pragniemy własną róże spotkać.

Choć tyle kwiatów jest na ziemi.

Dać bezpieczeństwo i opiekę.

Choć czasem tyle to kosztuje.

Podobno mądrość idzie z wiekiem.

Czy mądry ten co nic nie czuje?

Gdzieś pośród gwiazd planeta mała.

Dziś mały książe tam samotnie.

Nawet nadzieję odebrała.

Róża co w innym stoi oknie.

A on na schodki znowu przyszedł.

Bo cierń wciąż serce jego kłuje.

I tylko jedno chce usłyszeć.

A kto się mną zaopiekuje?

Bo by być księciem trzeba siły.

Kiedy się własną róże spotka.

A jego już się nadwątliły.

Jedynie smutek w sercu został.

Lecz chociaż kwiatu mu brakuje.

To się uśmiechnie i odejdzie.

I nawet jej nie pocałuje.

Bo przecież kiedyś lepiej będzie.