Nie patrz w światło.

Pamiętasz jeszcze
po co są marzenia?
By móc je spełniać.
Rzeczywistość świata
znów Cię przytłacza?
Czy brak zrozumienia?

Czytam Twe słowa
i mógłbym zapłakać.

Przecież tak piękna
na wieży wśród luster
w powiewnej szacie
koło okna stajesz.
Kością słoniową
inkrustujesz słowa.
I jak prezenty
dla świata oddajesz.

Nie widzę Ciebie.
Jak ptak co nie wzleci.
Słowa przy ziemi
ciężkimi myślami.
To piękne słowa,
choć zupełnie inne.

Nie ma w nich mroku,
co me sny otula.
Jest tylko światło,
przeraźliwie zimne.

Więc ciągle twarzy
wypatruję w oknie,
co się wyzbyła
tej posępnej maski.
Pędząc w galopie,
życie trzyma w cuglach.
I już nie zważa
na gwizdy oklaski.
Swoją wolnością
nad ziemię się wznosi.

Mam dalej pisać?
Mam dłużej Cię prosić?